Z kolei kino montażowe preferowało aktorów charakterysty­cznych i — zapatrując się na kronikę — usiło­wało upodobnić do siebie zachowanie aktora na ekranie i w życiu. Tak więc każda z wy­szczególnionych przez Bazina odmian kina ma własny typ umowności, a film współczes­ny nie jest automatyczną kontynuacją którejś z tych tendencji, lecz stanowi ich złożoną syn­tezę. Nie odcięcie się od którejkolwiek z ...

Występująca w pewnych filmach uporczywa tendencja do pokazywania na ekranie procesu tworzenia filmu jest wyrazem dążenia, by coś najwiarygodniejszego i najbardziej podobnego do życia przedstawić jako coś odegranego. Ro­zumiemy, że tutaj rzecz dotyczy czegoś głęb­szego niż mody i pogoni za efektem; analogicz­ne tendencje występują w zdecydowanie reali­stycznym malarstwie. Przykładem może być jedno z arcydzieł Diego de Silva  Velazqueza Las Meninas (1653). ...

Wprowadzenie twórcy do jego włas­nego płótna, wprowadzenie malowanego przez niego dzieła w odzwierciedlaną przezeń dwors­ką rzeczywistość — to takie samo połączenie maksymalnie rzeczywistego obrazu z pod­kreśleniem, że jest to właśnie o b r a z, c z y- li umowność jak w filmach Osiem i po i Wszystko na sprzedaż. W głębi płótna dostrze­gamy ścianę zawieszoną obrazami, które rze­czywistą przestrzeń ...

Zdolność przekształcania się znaku ikonicznego w tekst narracyjny wynika z obecności w tym znaku pewnych elementów ruchomych. Tak na wspomnianej taśmie można wyróżnić elementy stałe, które pozwalają powiedzieć o całości, że przedstawia jedną i tę samą twarz, natomiast jej projekcja zmusza do potraktowania tego obrazu jako jednego kadru. Ale i w jego obrębie są elementy zmienne (zdolne do zmian w ...

Istotne jest to, że przy po­łączeniu różnych kadrów powtarza się jakiś element dystynktywny, a przy transfor­macji kadru element ten tworzy podstawę rozróżnień. W jednym wypadku przeja­wia się tendencja do ostrych zbliżeń semanty­cznych, w drugim zaś — do mikroanahzy se­mantycznej, do rozbicia.Pierwszy typ jest charakterystyczny dla fil­mu zdecydowanie montażowego. Na czoło wy­suwa się tu problem struktury świata, a film w swej ...

Wszystkie teksty znane historii kultury ludz­kiej — zarówno artystyczne, jak d nieartystycz­ne — dają się podzielić na dwa zbiory: jeden odpowiada jak gdyby na pytanie „co to jest?” (lub „jak to jest zrobione?”), drugi — na py­tanie „jak to się stało?” (lub „w jaki sposób to się zdarzyło?”). Pierwszy typ tekstów bę­dziemy nazywali tekstami afabularnymi, drugi. Z tego punktu widzenia teksty ...

Tekst fabularny — to wzajemne zwalczanie się pewnego porządku, klasyfikacji, modelu świata i ich zakłóceń. Jeden z poziomów jego struktury zasadza się na niemożliwości takich zakłóceń, inny odwrotnie — właśnie na nie­możliwości nienaruszania ustanowionego syste­mu. W tym świetle bardziej zrozumiały staje saę rewolucjonizujący sens konstrukcji fabular­nych i znaczenie, jakie mają one dla sztuki w ogolności. Fabuła artystyczna jako pierwiastek dyna­miczny, o ...