Zdolność przekształcania się znaku ikonicznego w tekst narracyjny wynika z obecności w tym znaku pewnych elementów ruchomych. Tak na wspomnianej taśmie można wyróżnić elementy stałe, które pozwalają powiedzieć o całości, że przedstawia jedną i tę samą twarz, natomiast jej projekcja zmusza do potraktowania tego obrazu jako jednego kadru. Ale i w jego obrębie są elementy zmienne (zdolne do zmian w ramach tego samego kadru). Aby różne kadry mogły być połączone w sensowny szereg, muszą one mieć na jakimkolwiek poziomie wspólny element: może to byc ten sam przedmiot przedstawiony z różnych punktów widzenia, mogą też być dwa rożne przedmioty o wspólnym modusie. Może to byc także zbieżność semantyczna — gwizdek milicjanta i parowozu; lub powtarzalność jakiegoś szczegółu — jak na przykład w filmie Lecą żurawie kroczące po potłuczonym szkle nogi Marka i nogi Borysa kroczące po kałużach; albo wreszcie jedność kierunku akcji po kadrze z wystrzałem następuje kadr z padającym człowiekiem.
