Istotne jest to, że przy połączeniu różnych kadrów powtarza się jakiś element dystynktywny, a przy transformacji kadru element ten tworzy podstawę rozróżnień. W jednym wypadku przejawia się tendencja do ostrych zbliżeń semantycznych, w drugim zaś — do mikroanahzy semantycznej, do rozbicia.Pierwszy typ jest charakterystyczny dla filmu zdecydowanie montażowego. Na czoło wysuwa się tu problem struktury świata, a film w swej budowie stanowi systemy skokowych przejść od jednego węzła kompozycyjnego da następnego.Drugi typ jest zorientowany na ciągłą, nieprzerwaną narrację, imitującą naturalny tok życia. W pierwszym wypadku reżyser proponuje „gramatykę życia”, pozwalając samodzielnie odnajdywać odpowiednie teksty życiowe ilustrujące zademonstrowany model. W drugim wypadku proponuje teksty, nakazując samodzielnie wydobywać z nich „strukturę gramatyczną”.
