Wszystkie teksty znane historii kultury ludzkiej — zarówno artystyczne, jak d nieartystyczne — dają się podzielić na dwa zbiory: jeden odpowiada jak gdyby na pytanie „co to jest?” (lub „jak to jest zrobione?”), drugi — na pytanie „jak to się stało?” (lub „w jaki sposób to się zdarzyło?”). Pierwszy typ tekstów będziemy nazywali tekstami afabularnymi, drugi. Z tego punktu widzenia teksty afabularne jakby akceptują pewien porządek, regularność, klasyfikację .i wykrywają ustrukturowanie rzeczywistości na jakimkolwiek jej poziomie — niezależnie od tego, czy taki tekst jest podręcznikiem fizyki kwantowej, regulaminem ruchu drogowego, rozkładem jazdy pociągów, opisem hierarchii bogów olimpijskich czy atlasem ciał niebieskich. Teksty te są z natury swej statyczne. I jeżeli opisuje się w nich jakiś ruch, to jest to ruch prawidłowy, regularnie się powtarzający, zawsze równy samemu sobie.
