Z kolei kino montażowe preferowało aktorów charakterystycznych i — zapatrując się na kronikę — usiłowało upodobnić do siebie zachowanie aktora na ekranie i w życiu. Tak więc każda z wyszczególnionych przez Bazina odmian kina ma własny typ umowności, a film współczesny nie jest automatyczną kontynuacją którejś z tych tendencji, lecz stanowi ich złożoną syntezę. Nie odcięcie się od którejkolwiek z tych dwu przeciwstawnych tendencji, ale ich dialektyczna sprzeczność warunkuje skuteczność mechanizmu oddziaływania filmowego. Znamienne, że w momencie gdy montaż i gra aktorska osiągnęły maksimum życiowego podobieństwa, zwłaszcza w kinie po drugiej wojnie światowej, zaistniała potrzeba stworzenia znacznie bardziej skomplikowanych i doskonalszych form umowności, których istota byłaby związana z osiągnięciem realizmu w kinie.
