Wprowadzenie twórcy do jego własnego płótna, wprowadzenie malowanego przez niego dzieła w odzwierciedlaną przezeń dworską rzeczywistość — to takie samo połączenie maksymalnie rzeczywistego obrazu z podkreśleniem, że jest to właśnie o b r a z, c z y- li umowność jak w filmach Osiem i po i Wszystko na sprzedaż. W głębi płótna dostrzegamy ścianę zawieszoną obrazami, które rzeczywistą przestrzeń pokoju, oddaną za pomocą środków malarskich, uzupełniają o umowną przestrzeń malarską, oddaną również za pomocą środków malarskich. I wreszcie w głębi obrazu znajduje się lustro, w którym odźwiernela się to, co widzi artysta, i to, co przedstawił on na odwróconej do nas stronie płótna. W tym wypadku nie jest dla nas najważniejsza śmiałość z jaką Velazquez rozrywa płaską przestrzeń obrazu, ale jego chęć do zamiany miejscami podmiotu i przedmiotu za pomocą obrazu w obrazie.
