Właściwości znakowe powstają tu wskutek pewnych reguł projekcji obiektu na płaszczyznę. W pierwszym wypadku zwiększenie komunikatu pod względem ilościowym odbywa się przez dodawanie nowych znaków i ich grup; w drugim zaś — przez dorysowywanie jakichś elementów na tej samej powierzchni: wówczas komplikujemy lub modyfikujemy ten sam tekst, ale nie zwiększamy go ilościowo.Jakkolwiek w obu wypadkach mamy do czynienia z sytuacją bezsprzecznie semiotyczną, różna jest w nich relacja między takimi fundamentalnymi kategoriami, jak znak i tekst. Jeżeli więc w pierwszym wypadku znak jest czymś pierwotnym, czymś co istnieje przed tekstem, a tekst buduje się ze znaków, to w drugim pierwotny jest tekst; znak tutaj albo jest identyfikowany z całością tekstu, albo też wyodrębniany wskutek operacji wtórnej, analogicznej do przekazu werbalnego.
