A zatem: w pewnym sensie system znakowy bez znaków (operujący jednostkami wyższego rzędu — tekstami) nie jest żadnym paradoksem — jest czymś realnym, jednym z dwóch możliwych typów semiozy. Ale jeżeli w komunikacji nieartystycznej przekazy dyskretne i niedyskretne przeciwstawia się sobie jako dwa krańcowo różne sposoby przekazywania informacji, to na terenie sztuki obserwujemy ich złożone współoddziaływanie strukturalne. Tak na przykład tekst słowny, zbudowany z poszczególnych słów-znaków, zachowuje się w poezji jako niepodzielny ikoniczny znak-tekst, a tekst sztuki przedstawiającej zdradza z kolei tendencję do obcego mu opowiadania. Szczególnie wyraźnie tendencja ta manifestuje się w przekazach filmowych.
