Sztuka nagiej prawdy, dążąca do wyzwolenia z wszelkiej umowności artystycznej, wymaga od widza dużej kultury i wyrobienia. Opierając się na demokratycznych założeniach, sztuka ta staje się zbyt intelektualna w warstwie językowej. Widz nieprzygotowany do jej odbioru nudzi się w kinie. Walka z tą sprzecznością prowadzi do przywrócenia uprawnień świadomie prymitywnego, tradycyjnego, lecz bliskiego odbiorcy języka artystycznego.’ Komedia masek i opera należą we Włoszech do sztuk, których tradycyjny system konwencji jest zrozumiały ,i bliski najbardziej masowej widowni. Toteż kino po osiągnięciu granic naturalności zwróciło się właśnie w stronę owych umownych, prymitywnych języków artystycznych, które znane są widzowi od dzieciństwa.
