Filmy Piętro Germiego — Uwiedziona i porzucona (1964), a w szczególności Rozwód po uuosku (1962) — szokują widza bezwzględnością, cynizmem. Ale warto przypomnieć sobie język teatru marionetek i komedii masek, gdzie konanie może okazać się tylko śmiesznym epizodem, zabójstwo — bufonadą, a cierpienie parodią. Bezwzględność teatru ludowego, nie tylko zresztą włoskiego, organicznie wynika z jego umowności. Widz pamięta, że na scenie znajdują się kukły lub maski i uznaje ich śmierć, cierpienie, tortury lub porażki nie za śmierć i cierpienie realnych ludzi, ale w duchu karnawałowo-rytualnym. Filmy Germiego byłyby cyniczne, gdyby w bohaterach reżyser ka- zał nam dostrzegać ludzi. Ale on treść charakterystyczną dla społeczno-demaskatorskiego i humanitarnego filmu neorealistycznego prze- k.ada na język bufonady.
