Mamy tu prostą analogię do podziału narracji iilmowej. Zycie zagrane odróżnia od życia autentycznego rozczłonkowanie rytmiczne. Właśnie ono stanowi podstawę podziału przekazu filmowego na kadry. Zarazem jednak takie rozczłonkowanie ma ukryty, spontaniczny charakter. Dopiero od momentu, gdy u podstaw swojego języka kino umieściło montaż, podział na kadry stał się czynnikiem uświadomionym, bez ktorego twórcy filmu nie mogą zbudować swego przesłania, a widz — właściwego odbioru. Montaż pełni jednak w języku kina rolę tak doniosłą, że wymaga specjalnego omówienia. I tak, na osi czasu kadr oddzielony jest od następnego i poprzedniego, a ich styk stwarza szczególny, właściwy kinu efekt montażowy. Ale kadr nie jest pojęciem statycznym, me jest też nieruchomym obrazem, który byłby zmontowany z następnym obrazem, również nieruchomym.
