Na tym poziomie będziemy mieli jeszcze do czynienia z tym samym mechanizmem, który działa w malarstwie lub grafice. Właściwy efekt filmowy rodzi się dopiero w momencie, gdy jedną klatkę zestawiamy z drugą, tj. gdy na ekranie powstaje opowiadanie. Może ono wyniknąć z zestawienia klatek, na których sfotografowano różne obiekty, lub też z łańcucha klatek, w których jeden obiekt zmienia swe modusy. Uwzględniając fakt, że nagła zmiana planu powoduje, iż na ekranie nie pojawia się przedmiot, ale jego część (a to faktycznie odbieramy jako zmianę obiektu), można powiedzieć, że pierwszy wypadek to zmiana kadrów na ekranie, podczas gdy drugi ruch przedstawianego obiektu wewnątrz kadru. Efekt montażowy występuje w obydwu wypadkach. Kształtowanie się nowych znaczeń zarówno w wyniku montażu dwu różnych obrazów na ekranie, jak i zmiany rozmaitych stanów jednego obrazu, stanowi nie statyczny komunikat, lecz dynamiczny tekst narracyjny- (opowiadający). I jeżeli się go realizuje za pomocą obrazów, tj. wizualnych znaków ikonicznych — stanowi istotę kina.
