W tym świetle przeciwstawienie Andre Bazina nabiera innego sensu. Wskazuje ono na całkowicie realny fakt w historii kina, kiedy ma się na uwadze zorientowanie prądów artystycznych na odtwarzanie potocznego życia lub na konstruowanie koncepcji artystycznych, zorientowanie na montaż fragmentów taśmy filmowej lub też na filmowanie „w jednym kawałku” z przewagą gry aktorskiej. Jednak przypuszczając, że uniknięcie, ingerencji reżyserskiej jest osiągalne (w dodatku tak prostymi środkami, jak rezygnacja z montażu), upraszczamy sprawę; podobnie jest, kiedy uważamy, że likwidując sklejkę likwidujemy zarazem zasadę montażu. Sklejanie kawałków taśmy oraz ich integracja w wyższą całość znaczeniową — to najbardziej jawny rodzaj montażu. Właśnie za jego- sprawą montaż stał się środkiem artystycznym i uzyskał teoretyczne uzasadnienie. Jednakże ukryte formy montażu — formy, w których każdy obraz koresponduje z następnym w czasie i wytwarza przez to pewien trzeci sens — są w historii kina zjawiskiem nie mniej znaczącym.
