Każdy z wyszczególnionych wyżej poziomów jest umowny i faktycznie można go rozwinąć w szczegółowe „drzewo klasyfikacyjne”. Tak na przykład kolorystyczne możliwości filmu współczesnego stwarzają całą gradację w ramach taśmy czarno-białej; od gwałtownej zmiany głębokiego cienia na jaskrawe światło — do licznych odcieni szarości o różnym nasyceniu (filmowy język barw przypomina analogiczne środki w grafice). Wybór jednej z tych możliwości można w granicach filmu połączyć z resztą możliwości i skorelować z treścią poszczególnych miejsc lub też charakteryzować całość taśmy i korelować z indywidualnym stylem autora. W każdym wypadku możemy wybierać z pewnego zbioru możliwości, które składają się w sumie na repertuar elementów danego poziomu.
