ZDARTA TAŚMA FILMOWA

Tak na przykład stara, zdarta taśma filmo­wa nie jest bardziej związana z artystyczną strukturą filmu niż poszarpana oprawa i zatłuszczone kartki z estetyczną naturą Don Ki­chota Miguela Cervantesa. Ale wystarczy skon­struować film na zasadzie przeplatania się sta­rych, zdartych kawałków taśmy i nowych (które będą percypowane jako neutralne, czyli jako „nie-taśma”), i nadać owemu przeplata­niu się określoną dostrzegalną regularność, a zły stan taśmy z oczywistej wady przekształci się w element języka filmowego. W pewnym filmie zrealizowanym przez młodych twórców fragmenty współczesnej rzeczywistości przery­wane są tragicznymi wspomnieniami dziecin­nymi z okresu wojny. Fragmenty wspomnień, które wmontowali autorzy do utworu, pozoro­wały zdartą, zamazaną taśmę mocno wyeksplo­atowanych starych filmów.