Tak na przykład stara, zdarta taśma filmowa nie jest bardziej związana z artystyczną strukturą filmu niż poszarpana oprawa i zatłuszczone kartki z estetyczną naturą Don Kichota Miguela Cervantesa. Ale wystarczy skonstruować film na zasadzie przeplatania się starych, zdartych kawałków taśmy i nowych (które będą percypowane jako neutralne, czyli jako „nie-taśma”), i nadać owemu przeplataniu się określoną dostrzegalną regularność, a zły stan taśmy z oczywistej wady przekształci się w element języka filmowego. W pewnym filmie zrealizowanym przez młodych twórców fragmenty współczesnej rzeczywistości przerywane są tragicznymi wspomnieniami dziecinnymi z okresu wojny. Fragmenty wspomnień, które wmontowali autorzy do utworu, pozorowały zdartą, zamazaną taśmę mocno wyeksploatowanych starych filmów.
