Po pierwsze, mając możliwości zbliżeń kino wprowadza dużą liczbę kadrów portretowych,’ale nie tylko. Zbliżenie w filmie kojarzy się z przyglądaniem się z bardzo bliskiej odległości. Rozpatrywanie zaś twarzy ludzkich z takiej właśnie odległości jest charakterystyczne dla świata dziecka bądź dla świata wybitnie intymnego. Tak więc kino przenosi nas świat, w którym wszystkie osoby — i przyjaciele, i wrogowie — pozostają z widzem w relacji intymności, zażyłości obejmującej nie tylko znajomość cech charakteru, ale i szczegółów wyglądu, aż po sieć żyłek czy zmarszczek na twarzy. drugie, w kinie w znacznie większe] mierze niż w teatrze odbiorca widzi nie tylko rolę, lecz także aktora. Na ekranie obserwuje on zarówno postać z właśnie wyświetlanego filmu, jak i obraz aktora znany mu z innych filmów i występujących tam zbliżeń.
