Włączają się do niego znaki ikoniczne — mimika, gesty, a do wypowiedzi bardziej emocjonalnej lub do wypowiedzi dziecka (jak również do rozmowy z osobą słabo władającą danym językiem) — elementy gry aktorskiej, teatralnej. Wówczas, kiedy monolog jest odgrywany, mamy do czynienia z aktywną ingerencją znaków ikonicznych. Byłem kiedyś świadkiem, jak pewien znany aktor wypowiadał w rozmowie towarzyskiej jakąś myśl najpierw słownie, a następnie niejako odruchowo (wydawało mu się, że to samo powtarza jeszcze raz) odgrywał ją za pomocą gestów. Był to typowy przykład tekstu dwujęzycznego — kiedy jeden i ten sam komunikat nadawany jest w języku werbalnym i w języku przedstawiającym, Ale jeżeli żywa mowa jest synkretyczna z samej swej istoty, to nie zmienia to faktu, że u jej podstaw leży struktura słowna, której charakter dominujący ujawnia się na najbardziej abstrakcyjnym poziomie mowy pisanej.
