Jednak z natury swej nie wyczerpuje ona tego związku. Tak na przykład w literaturze ukierunkowanie jakiejś koncepcji ideowej lub artystycznej na poezję lub prozę nie wyklucza faktu, że same w sobie poezja i proza są formą życia literatury i są zdolne wyrażać najrozmaitsze koncepcje ideowe.By uzmysłowić sobie swój status artystyczny, kino musiało zacząć od wytłumaczenia najbardziej jawnych, umownych form języka filmowego — toteż już sam przekład zjawisk rzeczywistości na ten język sprawiał wrażenie estetycznego odkrycia. Przesadna umowność stanowiła konieczną cechę kinematografu, pragnącego oderwać się od fotografii. Gdyby podzielić kino, jak czyni to Andre Bazin na umowne i realne, a granicę między nimi upatrywać w montażu, wówczas ujdzie naszej uwagi inny aspekt zagadnienia: jeden z kierunków w kinematografii lat dwudziestych, ten, który unikał ostrych rozwiązań montażowych i ciążył ku „długim ujęciom”, charakteryzował się rażącą umownością gry aktorskiej.
