Zasada wytyczona przez radzieckich reżyserów stała się podstawą korelacji nie tylko między przedstawieniem i dźwiękiem, ale również między fotografią a słowem. Gdy Andrzej Wajda w filmie Popiół i diament (1959) odtwarza przemówienie na bankiecie, kamera już opuściła salę bankietową d ukazuje na ekranie ubikację, w której babcia klozetowa oczekuje pierwszych pijanych gości. W filmie Hiroszima, moja miłość (reż. Alain Resnais, 1959) bohaterka (Francuzka) opowiada swojemu kochankowi (Japończykowi) o długich dniach, które samotnie spędziła w piwnicy, gdzie umieścili ją rodzice w obawie przed gniewem mieszkańców miasta prześladujących ją za miłość do niemieckiego żołnierza. Tylko kot odwiedzał ciemną piwnicę. Gdy słuchamy tego opowiadania, kot nie pojawia się na ekranie. Jego oczy błyszczą w ciemności znacznie później, już w dalszym fragmencie opowiadania.
