W końcu wieku XVIII, kiedy od sztuki wymagano prawdy, szybko wzrastał autorytet dokumentu. Już Aleksander Puszkin wprowadził do Dubrowskiego jako część dzieła artystycznego autentyczne dokumenty sądowe z epoki. W drugiej połowie wieku XIX miejsce wiarygodnego dokumentu, czyli antytezy romantycznego wymysłu zajął reportaż gazetowy. Nieprzypadkowo — w poszukiwaniu prawdy ku niemu zwrócili się prozaicy, od Fiodora Dostojewskiego do Emila Zoli i nań skierowali uwagę poeci, od Mikołaja Niekrasowa do Aleksandra Błoka. W warunkach szybkiego rozwoju europejskiej cywilizacji burżuazyjnej w XIX wieku reportaż gazetowy przeżył apogeum swojego znaczenia kulturowego i równie szybki upadek.
