Kadr wchodzi do całości filmowej zachowując samodzielność nosiciela odrębnego znaczenia. Właśnie owa podtrzymywana przez całą strukturę języka filmowego odrębność kadru stwarza ruch obustronny, czyli dążenie do przezwyciężania samodzielności kadru i włączenia go w bardziej złożone jednostki znaczeniowe lub też rozbicia na elementy znaczące niższych poziomów.Kadr pokonuje swoją odrębność w przebiegu czasowym dzięki montażowi. Następstwo dwóch kadrów, jak zauważyli to już teoretycy w latach dwudziestych, nie stanowi ich sumy, lecz jest ich zespoleniem w złożoną znaczeniową jedność wyższego poziomu. Odgraniczenie przestrzeni filmowej przez ramę ekranu również wytwarza skomplikowane artystyczne poczucie całości — szczególnie w następstwie zmiany planów, co stało się regułą w kinie współczesnym.
Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Leave a Reply