Znamienne, że w filmach współczesnych, w których zastosowano montaż taśmy barwnej i czarno-białej, fragmenty barwne z zasady związane są z narracją fabularną, czyli „sztuką”, a fragmenty czarno-białe odsyłają widza do rzeczywistości pozaekranowej. Charakterystyczna, świadoma komplikacja tej korelacji występuje w filmie Andrzeja Wajdy Wszystko na sprzedaż. Konstrukcja filmu zasadza się na ciągłej zmianie rangi obrazów: jeden i ten sam kadr może odsyłać zarówno do rzeczywistości pozaekranowej, jak i do filmu fabularnego o tej rzeczywistości. Widz nie jest tu uprzedzony, co ogląda — czy fragment rzeczywistości przypadkowo uchwyconej przez obiektyw, czy też fragment filmu o tej realności, skonstruowanego według prawideł sztuki. Przesuwanie tych samych kadrów z poziomu obiektywu na metapoziom („kadr o kadrze”) wytwarza złożoną sytuację semiotyczną.
