W rezultacie dowolny synchroniczny przekrój kultury daje na różnych odcinkach różne momenty typologicznej diachronii. W dowolnym momencie współistnieją w kulturze różne epoki. Na metapoziomie różnice te podlegają wyrównaniu. Co więcej: metamechanizm tworzy nie tylko określony kanon synchronicznego stanu kultury, lecz także własną wersję procesu diachronicznego. Wybiera on przekazy nie tylko z teraźniejszości, lecz również z wcześniejszych stanów kultury i ustanawia własny — uproszczony — model historycznego rozwoju kultury jako model normatywny. Dostrzeganie w tym zjawisku tylko strony negatywnej nie jest słuszne: dzięki takiemu uproszczeniu kultura stwarza wspólny język dla powiązań komunikacyjnych z minionymi epokami.
