Pod tym względem fotografia znajduje się w sytuacji szczególnej i chyba najtrudniejszej. Malarz tworzy wyższy stopień abstrakcji przez to, że nie odtwarza wszystkich stron obiektu. Malarstwo okresu klasycyzmu wypracowuje specjalne kryteria, decydujące o tym, czego nie należy przedstawiać. Plakat, karykatura wykluczają większą część cech przedstawianego obiektu. Obiektyw kamery natomiast utrwala wszystko. Stworzenie języka drugiego stopnia opartego na znakach fotograficznych, czyli języka abstrakcji, możliwe jest jedynie w następstwie konfliktu z ich najgłębszym meritum. Ale właśnie dlatego stworzenie znaków abstrakcyjnych w kinie może się stać źródłem wysokiego napięcia artystycznego.Oderwanie znaku filmowego od jego bezpo- średnio-materialnego znaczenia oraz przekształcenie go w znak ogólniejszej treści osiąga się przede wszystkim przez mocne zaakcentowanie modalności kadru.
