Światy znaków ikonicznych i umownych nie współistnieją tak całkiem po prostu, lecz stale na siebie oddziałują — niekiedy nakładają sie na siebie, niekiedy się odpychają. Proces’ ich wzajemnego przechodzenia w siebie jest jednym z najistotniejszych aspektów kulturowego, opanowania świata przez człowieka za pomocą znaków. Szczególnie jaskrawo ujawnia się on w sztuce.Jednakże gdy przyjrzeć się uważniej tekstom artystycznym oraz historii sztuk, staje się ; jasne, że sztuki słowne (poezja, a później też proza artystyczna) usiłują z materiału znaków umownych skonstruować taki obraz słowny, ktorego natura ikoniczna wyraźnie daje o sobie ! znać, chociażby przez to, że czysto formalne poziomy wyrażenia znaku słownego — fonetyka, gramatyka, a nawet grafika — stają się znaczące. Z materiału znaków umownych poeta tworzy tekst, który stanowi znak przedstawiający.
