Słowo graficzne nie zanika z chwilą odkrycia dźwięku: zachowało się ono na taśmie dźwiękowej choćby w postaci tytułu i listy wykonawców. Obecnie obserwuje się nawet pewną ekwiwalencję między napisem (słowem graficznym) a wypowiedzią spikera, wypowiedzią pozaekranową lub inymi odmianami wypowiedzi nie związanych z mówieniem bohaterów (między innymi mowa wewnętrzna). Tak na przykład motta lub wprowadzające teksty odautorskie, które również w filmach dźwiękowych podawane były w postaci napisów, od pewnego czasu przybierają postać pozaekranowej wypowiedzi spikera. Jednocześnie można wskazać i takie wypadki, kiedy to monolog wewnętrzny przekazują napisy umieszczane bezpośrednio na ekranie — na wzór napisów do filmów obcojęzycznych. Tak na przykład w filmie Jean-Luc Godarda Kobieta zamężna (1965) skomplikowany splot znaków słownych i przedstawiających dobrze ilustruje między innymi taki oto moment: siedząca w kawiarni bohaterka filmu słucha przypadkowej rozmowy dwóch nieznajomych dziewczyn (jest ona filmowana poprzez stolik), ale podczas gdy rozmowę tę podano w formie dźwiękowej, myśli bohaterki oddają napisy rzucone bezpośrednio na obraz.
