SFERA ŻYCIA UKAZANA NA FILMIE

Sfera „życia” ukazana została na taś­mie czarno-białej, co odbieramy jako neutral­ne rozwiązanie filmowe. Jednak niespodziewa­nie w zakończeniu filmu ukazują się freski w czarującym bogactwie barw, co nie tylko wzma­ga przeżycie zakończenia filmu, ale również kieruje uwagę widza na środki czysto filmowe, podsuwa alternatywę taśmy czarno-białej, przez co akcentuje jej znaczeniowość.Tak więc dążenie kinematografu, aby cał­kowicie zespolić się z życiem, oraz dążność do wykorzystania swojej filmowej specyfiki, umownego charakteru języka i umocnienia suwerenności sztuki w swej własnej sferze — to tacy zwalczający się wrogowie, którzy stale potrzebują jeden drugiego. Jak nie mogą ist­nieć bez siebie dwa przeciwne bieguny mag­netyczne, tak owe dwie tendencje w kinie wy­wołują i utrzymują to pole strukturalnego na­pięcia, w którym toczą się rzeczywiste dzieje sztuki filmowej.