Malowano je w formach ściśle rytualnych. Gdy faraonem była kobieta niezmiennie rysowano chłopca, na autentyczną zaś płeć postaci przedstawianej wskazywały z kolei podpisy słowne. W tym wypadku wizerunek chłopca stanowił wyrażenie, którego treścią była dziewczynka, co kłóci się z samą istotą znaków przedstawiających.Między dążeniem do przekształcania znaków przedstawiających w słowne a opowiadaniem, czyli zasadą konstrukcyjną tekstu, istnieje związek oczywisty i bezpośredni. Rozpatrując opowiadanie za pomocą środków malarskich na przykładzie ikon rosyjskiego malarza z XV wieku Dionisija, np. Metropolita Piotr (ił. 2) lub Metropolita Aleksiej (kompozycja tych ikon jest tego samego typu), nietrudno zauważyć, że ich kompozycja zawiera dwa podstawowe elementy: centralną postać arcypasterza oraz serię wizerunków tę postać okalających. Owa druga część skonstruowana jest na zasadzie opowieści o życiu świętego.
