W dalszej części rozważań będziemy jeszcze wracali do różnych aspektów języka w’takim stopniu, w jakim będzie to konieczne dla zrozumienia artystycznej istoty kina. Obecnie zatrzymamy się tylko nad jednym zagadnieniem: języka trzeba się uczyć. Opanowanie języka, w tym również języka ojczystego, jest zawsze rezultatem uczenia się. Ale kto, gdzie i kiedy uczy u nas miliony bywalców kina — odbiorców tej najbardziej masowej sztuki — rozumienia języka filmowego? Można też zapytać, czy w ogóle jest potrzebne jakieś nauczanie, skoro kino i tak jest zrozumiałe. Każdy, kto opanował kilka języków obcych lub zajmował się metodyką ich nauczania, wie, że opanowanie języka zupełnie nie znanego, całkowicie obcego stanowi — w pewnym sensie — mniejszą trudność niż opanowanie języka pokrewnego. W pierwszym wypadku tekst jest niezrozumiały — a zatem opanowania wymagają zarówno leksyka, jak i gramatyka.
