Rozbieżności między Dżigą Wiertowem a Siergiejem Eisensteinem, spory o kino prozatorskie i poetyckie w radzieckiej kinematografii w latach dwudziestych i trzydziestych, dyskusje wokół neorealizmu włoskiego oraz artykuły Andre Bazina na temat konfliktu między montażem a wiarą w rzeczywistość, które stały się teoretyczną podbudową francuskiej nowej fali — ciągle na nowo potwierdzają prawidłowość sinusoidalnej ewolucji sztuki filmowej w polu strukturalnego napięcia wytwarzanego przez przeciwstawne dążenia.’ nteresująco z tego punktu widzenia kształtują się losy włoskiego neorealizmu, zwalczającego teatralną pompatyczność, dążącego do całkowi- ego utożsamienia sztuki z rzeczywistością pozaartystyczną. Najczęściej używaną bronią w tej walce zawsze była „rezygnacja”. Zrezygnowano ze stereotypowego bohatera filmowego ,typowych tematów.
