PROBLEM KADRU

Świat filmowy jest maksymalnie zbliżony do wizualnego obrazu życia. Złudzenie rzeczywis­tości stanowi jego nieodłączną właściwość. Jed­nak świat filmowy odznacza sdę dość dziwną cechą: nigdy nie jest to cała rzeczywistość, lecz tylko jeden z jej fragmentów — ten, któ­ry mieści się w ramach ekranu. Świat obiektu jest więc podzielony na sferę widzialną i nie­widzialną. Toteż w momencie, gdy obiektyw filmowy skierujemy na cokolwiek, natychmiast powstaje pytanie dotyczące nie tylko tego, co znalazło się w polu jego widzenia, ale też tego, co dla niego nie istnieje. Pytanie o strukturę świata pozaekranowego okaże się dla kina bar­dzo istotne. Fakt, że świat ekranowy stanowi zawsze część jakiegoś innego świata, określa podstawowe właściwości kina jako sztuki.