Świat filmowy jest maksymalnie zbliżony do wizualnego obrazu życia. Złudzenie rzeczywistości stanowi jego nieodłączną właściwość. Jednak świat filmowy odznacza sdę dość dziwną cechą: nigdy nie jest to cała rzeczywistość, lecz tylko jeden z jej fragmentów — ten, który mieści się w ramach ekranu. Świat obiektu jest więc podzielony na sferę widzialną i niewidzialną. Toteż w momencie, gdy obiektyw filmowy skierujemy na cokolwiek, natychmiast powstaje pytanie dotyczące nie tylko tego, co znalazło się w polu jego widzenia, ale też tego, co dla niego nie istnieje. Pytanie o strukturę świata pozaekranowego okaże się dla kina bardzo istotne. Fakt, że świat ekranowy stanowi zawsze część jakiegoś innego świata, określa podstawowe właściwości kina jako sztuki.
Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Leave a Reply