Starając się pokonać dźwięk w filmie Światła wielkiego miasta (1931), Chaplin stosuje nienaturalne przyspieszenie mowy oratora odsłaniającego pomnik Rozkwitu. W ten sposób nie podporządkował on tembru głosu automatyzmowi odtwarzanego obiektu, ale poddał go własnej koncepcji artystycznej (mowa przekształciła się w szczebiot)’. Z kolei w Dzisiejszych czasach (1936) Chaplin wykonał piosenkę w zmyślonym, „nijakim” języku, mieszając słowa angielskie, niemieckie, francuskie, włoskie i żydowskie. Z bardziej konsekwentnym programem wystąpili już w roku 1928 twórcy radzieccy: Sergiej Eisenstein, Grigorij Aleksandrów i Wsiewołod Pudowkin. Bronili oni tezy, zgodnie z którą połączenie obrazu wzrokowego z dźwiękowym nie powinno być mechaniczne, ale artystycznie umotywowane: motywację tę ujawniało przesunięcie.
