Poprzednie określenie istoty kina jako opowiadania za pomocą obrazów musimy obecnie uściślić: istotą kina jest synteza dwóch tendencji narracyjnych — przedstawiającej („ruchome malarstwo”) i werbalnej. Słowo nie jest fakultatywną cechą opowiadania filmowego, lecz stanowi jego nieodłączny komponent. Istnienie filmów niemych bez napisów lub filmów dźwiękowych bez dialogów, np. Naga Wyspa (Kaneto Shindo, 1960) nie obala tej tezy, lecz potwierdza ją — w tego typu filmach widz bowiem odczuwa właśnie nieobecność tekstu słownego; słowo występuje tu jako „chwyt minusowy”.Jak zobaczymy dalej, synteza znaków słownych i przedstawiających prowadzi do równoległego rozwoju dwóch odmian narracji filmowej. Obecnie jednak interesuje nas co innego wzajemne przenikanie się dwóch zasadniczo odmiennych systemów semiotycznych. Słowa zaczynają się zachowywać jak obrazy. Na przykład liternictwo napisów kina niemego staje się znaczącą cechą stylistyczną, a zmiana ich wielkości funkcjonuje na ogół jako znak ikoniczny zmiany siły głosu.
Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Leave a Reply