Jednocześnie zachodzi proces odwrotny: człowiek stale pragnie opowiadać za pomocą rysunku, Który w swej istocie znakowej nie został powołany po to, by służyć za środek narracji.Skłonność grafiki i malarstwa do opowiadania odbierana jest jako najbardziej paradoksalna i zarazem ciągle aktywna tendencja sztuk przedstawiających. W wypadkach skrajnych znak w malarstwie może uzyskać właściwą słowu umowność nośnika i treści. Takie właśnie są alegorie w malarstwie klasycystycznym. Odbiorca musi wiedzieć (wiadomości te czerpie spoza malarskiego kodu kulturowego), co znaczą maki, wąż trzymający ogon w zębach, orzeł siedzący na księdze praw, biała tunika i purpurowa peleryna na portrecie Katarzyny II pędzla Dymitra Lewickiego. W historii malarstwa starożytnego Egiptu znany był pewien gatunek fresków ściennych, które odtwarzały życie faraona i jego dzieciństwo.
