Świadomość, że krew = farba, nakłada się na pierwszą scenę i obnaża opozycję „rzeczywiste — umowne”, nie anulując jednak i owego wcześniejszego wrażenia, zgodnie z którym widzieliśmy krew. Przekład dotyczy nie którejś z warstw poprzedniego przekazu, lecz obejmuje go w całości. To samo można by powiedzieć o opozycjach „przedstawiające — werbalne”, „archaiczne — współczesne”, „narodowe — internacjonalne” i in. w całościowej strukturze języka filmowego. Prowadzi to do tego, że metamechanizm zaczyna ciążyć w stronę takiej konstrukcji, która oprócz modeli o organizacji rygorystycznej obejmuje także system przy- ległości i struktur polifonicznych.
