Technika umożliwiła ścisłą synchronizację dźwięku i obrazu, zaoferowała również sztuce możliwość wyboru między zachowaniem a zakłóceniem synchronizacji, tzn. uczyniła ją nosicielem informacji. Mówimy zatem nie o konieczności deformowania rzeczywistych form obiektu (nastawienie na stałą deformację z reguły jest charakterystyczne dla okresu niemowlęctwa tego lub innego środka artystycznego), lecz o możliwości deformowania, a więc o świadomym wyborze artystycznego rozwiązania. Cała historia kina jako sztuki to łańcuch odkryć mających na celu wyeliminowanie automatyzmu ze wszystkich ogniw podlegających artystycznemu kształtowaniu. Kino pokonało ruchomą fotografię i uczyniło z niej aktywny środek poznawania rzeczywistości. Odtwarzany przez nie świat jest jednocześnie samym obiektem i modelem tego obiektu.
