W filmie Andrzeja Wajdy Popiół i diament już sam tytuł jest cytatem z wiersza Norwida. Jego tekst występuje jednocześnie i jako wypowiedź ustna (gdy bohater przypomina go sobie, to jest to cytat z Norwida, ale zarazem cytat z jego młodzieńczej, przedwojennej przeszłości), i jako wytarty napis na kamieniu — znowu więc mamy przedmiot ze świata kultury, przedmiot „ze słowem”.Ale i mowa niegraficzna, dźwiękowa może być przepojona „ikonizmem”, zbliżając się między innymi pod względem funkcji do akompaniamentu muzycznego towarzyszącego przekazowi wizualnemu. Tak na przykład w gruzińskim filmie Błaganie (reż. Tengiz Abuładze), tekst Waży Pszaweły, deklamowany to przez chór, to przez pojedynczych recytatorów tworzy hipnotyzujący akompaniament słowny.
Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Leave a Reply