Cały mechanizm zestawień i rozróżnień wiążący filmowe obrazy w tok narracyjny może być uznany za r gramatykę kina. Oprócz tego kino ma również leksykę: fotografie ludzi przedmiotów stają się znakami tych ludzi przedmiotów oraz pełnią funkcję jednostek leksykalnych. Jednakże między leksyką opartą na słowach języka naturalnego a leksyką języka ikonicznego istnieje wiele różnic. Jedna z najistotniejszych dla naszych rozważań polega na tym, że słowo języka naturalnego może oznaczać przedmiot, grupę przedmiotów oraz klasę przedmiotów o dowolnym stopniu abstrakcji: może ono należeć zarówno do języka opisującego przedmioty rzeczywiste, jak i do języka opisującego opisy, czyli do metajęzyka dowolnego poziomu; zarówno „ptak”, jak d „wrona” są słowami. Znak ikoniczny natomiast cechuje immanentna konkretność. Abstrakcji nie można zobaczyć. Dlatego wypracowanie języka abstrakcyjnego (np. języka antycznej rzeźby greckiej) było zawsze dla malarstwa i rzeźby zadaniem trudnym i stanowiło wielkie osiągnięcie.
